Jaki sprzęt zabrać na ściankę wspinaczkową

Buty wspinaczkowe to niewątpliwie najważniejszy element wyposażenia wspinaczkowego. Właściwy ich wybór nie jest całkowicie łatwy, ale może znacznie poprawić Twój poziom wspinaczki. Wybór butów wspinaczkowych jest sprawą bardzo indywidualną. Jeśli zaczynasz się wspinać, wybierz bardziej symetryczne buty wspinaczkowe o prostszym profilu i nieco większym rozmiarze.

Bardzo ważne jest, aby wspomnieć w tym miejscu, że jeśli myślisz o zakupie sprzętu wspinaczkowego, buty wspinaczkowe powinny być pierwszą rzeczą, w którą inwestujesz. Właściwy wybór butów wspinaczkowych nie tylko pomoże Ci poprawić wyniki wspinaczki, ale zdecydowanie bardziej higieniczne jest posiadanie własnych butów wspinaczkowych niż ciągłe pożyczanie ich od ściany.

Wybór sofy ściennej nie jest konieczny. Pomyśl przede wszystkim o tym, aby był dla Ciebie wygodny i nie krępował Cię w żaden sposób we wspinaniu. Nie trzeba przejmować się ilością pętelek materiału, rozpiętymi majtkami i innymi gadżetami. Nie potrzebujesz tego na ścianie, „zwykły” czas siedzenia w zupełności wystarczy. 

Aby sprawdzić pas bezpieczeństwa, należy w nim usiąść. W każdym „lepszym sklepie” ze sprzętem wspinaczkowym powinni pozwolić sobie na linę. Tylko w ten sposób będziesz mieć pewność, że fotelik naprawdę nie popycha Cię ani nawet nie udusi pod obciążeniem. I nie bój się usiąść i kołysać się na siedzeniu przez kilka minut.

Najważniejszymi parametrami przy wyborze liny są jej długość i średnica. Długość liny potrzebnej do bezpiecznej wspinaczki podana jest w regulaminie funkcjonowania danej ścianki wspinaczkowej (operatorzy często podają tę informację na dobrze widocznym znaku przy wejściu na ściankę). Wiem, że z pewnymi wyjątkami na większości ścianek wspinaczkowych w Czechach wystarczy 40-metrowa lina. To po prostu kwestia odpowiedniego uniesienia liny w górę i w dół. Dłuższa lina na ścianie nie ma sensu, będzie się tylko niepotrzebnie plątać i zajmować więcej miejsca w plecaku.

Średnica liny do sztucznej ściany powinna być raczej większa, co najmniej 9,5 mm lub więcej. Grubsza lina nie tylko charakteryzuje się większym tarciem, dzięki czemu jest bezpieczniejsza w asekuracji, ale jest także odporniejsza na częstsze użytkowanie, a co za tym idzie, trwa dłużej. Cieńsze liny przeznaczone są raczej dla bardziej zaawansowanych wspinaczy z wyrafinowaną techniką asekuracji, a także dla wspinaczy i asekuratorów, pomiędzy którymi nie ma znaczącej różnicy w wadze.

Do wspinaczki w pomieszczeniach zamkniętych nie ma konieczności zakupu droższej liny z impregnacją (odporność na wodę i wilgoć). Pamiętaj jednak, że taka lina nie do końca nadaje się do stosowania na zewnątrz, na skałach. Obecnie większość producentów lin oferuje specjalne „liny wewnętrzne” z trwalszym oplotem, ale bez większej impregnacji.

W przypadku, gdy klasyczna wspinaczka skałkowa na świeżym powietrzu również Cię z czasem pochłonie, najlepszym rozwiązaniem będzie zaopatrzenie się w drugą, nieco dłuższą (min. 60 metrów) linę z impregnatem do wspinaczki w plenerze. Ważną pomocą w zabezpieczeniu liny na zewnątrz w skałach jest użycie plandeki lub worka na linę.

Na rynku wspinaczkowym istnieje cała gama pomocy asekuracyjnych, a ich podstawowy podział dzieli się na klasyczne „wiaderka”, czyli pomoce asekuracyjne bez wspomagania siły hamowania oraz pomoce asekuracyjne ze wspomaganiem siły hamowania (klasyczne Grigri, ClickUp, Rama itp.). .

Do bezpiecznej asekuracji w zupełności wystarczy prosty hamulec, który ma też swoje zalety. To pierwsze to z pewnością uniwersalność, przy pomocy hamulca można także zjechać na linie lub zabezpieczyć drugich wspinaczy w skałach. Drugą zaletą korzystania z hamulca jest łatwiejsza możliwość zapewnienia wspinaczowi dynamicznego zjazdu podczas upadku.

Wadą klasycznych wiader jest swego rodzaju minimalna „głupia odporność”. Pomogą Ci w tym urządzenia zabezpieczające ze wspomaganiem siły hamowania. W przypadku upadku, ten rodzaj asekuracji, jeśli zostanie prawidłowo zastosowany, pomoże Ci złapać wspinacza przy znacznie mniejszym obciążeniu dłoni hamującej na linie. Dzięki temu znacznie łatwiej złapać upadek.

Zawsze możesz dowiedzieć się, jakiego karabinka użyć do konkretnego urządzenia asekuracyjnego, w instrukcji obsługi danego urządzenia asekuracyjnego. Do klasycznych wiaderek nadają się karabinki typu HMS, czyli tzw. „owale” (karabinki owalne). Karabińczyki tego typu są wystarczająco szerokie, a lina i zabezpieczenie mieszczą się w nich bez problemu.

Jest rzeczą oczywistą, że istnieje co najmniej śrubowa blokada zamka karabińczykowego. Bardzo wygodne jest także zastosowanie karabińczyka z zabezpieczeniem przed wywróceniem. Ta „przegroda” mocuje karabinek w określonym oczku siedziska, dzięki czemu karabinek jest zawsze naprężony w możliwie najmocniejszym kierunku.

Do wspinaczki artystycznej bardziej sprawdzi się magnez sypki, który dzięki torbie „maglajz” możesz zabrać ze sobą w podróż i osuszyć dłonie od potu już podczas samej wspinaczki. Wybór magnezu nie jest kluczowy i jest kwestią czysto indywidualną. Niektórzy wolą grubszy „proszek”, inni wolą drobniejszy. Niektórzy wspinacze pocą się mniej i po prostu używają płynnej magnezji do osuszenia rąk przed rozpoczęciem wspinaczki.

Kupując torbę na magnez warto sprawdzić, czy wygodnie mieści się w niej dłoń. Niektóre torby posiadają drobne gadżety w postaci mniejszej kieszonki zapinanej na zamek, do której można schować klucz, chip z garderoby lub jakieś drobne kosztowności oraz pętelkę do mocowania szczoteczki do czyszczenia ładownic.

Jeśli chodzi o magnez, warto wspomnieć również o tym, że jego stosowanie prowadzi do nadmiernego wysuszenia skóry, dlatego po wspinaczce warto zastosować regeneracyjny balsam do rąk.

Wybieraj ubrania na ścianę, które są wygodne i nie krępują Twoich ruchów (wystarczą szorty i T-shirt). Należy jednak pamiętać, że ścianki wspinaczkowe to duże przestrzenie, które szczególnie zimą są bardzo słabo ogrzewane, dlatego na ścianach jest zwykle chłodniej. Bluza i kapcie na pewno się przydadzą.

Przed wspinaczką nie zapomnij zdjąć zegarków, łańcuszków, kolczyków lub pierścionków. Nie tylko na pewno nie chcesz ich zniszczyć, ale mogą też Ci zrobić krzywdę (złapanie w blokadzie bezpieczeństwa, utknięcie w ekspresie itp.). Oczywistym jest, zwłaszcza w przypadku dziewcząt, ułożenie włosów w taki sposób, aby nie przeszkadzały i nie mogły ponownie dostać się do łańcuszka zabezpieczającego.

Ponadto nie możemy zapomnieć o sprzęcie, który nie jest niezbędny do samej wspinaczki, ale jeśli wspinaczka naprawdę Cię wciągnie, z pewnością może uczynić ją przyjemniejszą, a także zwiększyć bezpieczeństwo. Do tej kategorii sprzętu niewątpliwie zaliczają się specjalne gogle asekuracyjne, które dzięki specjalnym „lustrzanym” soczewkom pozwalają obserwować wspinaczy nad sobą bez konieczności niewygodnego pochylania głowy.

Jeżeli w Waszej parze wspinaczkowej występuje duża różnica wagowa, zdecydowanie polecamy zastosowanie specjalnego hamulca asekuracyjnego Ohm niemieckiego producenta Edelrid, który mocowany jest do pierwszej asekuracji progresywnej i uruchamia się w przypadku upadku wspinacza, a dzięki prostej zasadzie zwiększania tarcia znacznie ułatwia życie lżejszemu asekuratorowi.

Przydatnym dodatkiem może być także miękka szczoteczka do czyszczenia uchwytów z nieprzyjemnej mieszaniny magnezu, kurzu i potu w ścieżkach, które zalegają na sztucznej ścianie od dłuższego czasu, czy np. taśma do zabezpieczenia skóry lub do naciągnięcia napiętych ścięgien, stawy i mocowania. Przydatne mogą być także skórzane rękawice asekuracyjne, które zwiększą tarcie linki hamulcowej.

Spójrzmy prawdzie w oczy. W życiu codziennym niewiele osób czyta instrukcje dotyczące różnych produktów i produktów. Po zakupie sprzętu wspinaczkowego, zwłaszcza elementów, które są połączone z łańcuchem asekuracyjnym (liny, asekuracji, karabińczyka i siedziska) znajdź chwilę i chociaż szybko przeczytaj instrukcję obsługi. Dowiesz się z niego bardzo ważnych informacji, takich jak średnica liny, która jest odpowiednia do bezpiecznego użytkowania z konkretną asekuracją, czy żywotność uprzęży wspinaczkowej.

Jeśli jesteś początkujący, nie jesteś pewien swoich umiejętności wspinaczkowych, nie bój się skontaktować z jednym z instruktorów wspinaczki. Większość ścian wspinaczkowych w Republice Czeskiej oferuje możliwość odbycia kursów szkoleniowych pod okiem doświadczonych profesjonalistów, którzy udzielą wielu cennych porad zarówno na temat techniki asekuracji, jak i samego ruchu wspinaczkowego.